صلوات

شکی نیست که پیامبر صلی الله علیه و آله مقرب‌ترین بنده به درگاه خداوند است. بلکه حتی مفهوم تقرب به خود ایشان تعریف می‌شود. مقام ایشان چندان بالاست که حتی فرشته مقربی نظیر جبرئیل نیز توان و تحمل این قرب و منزلت را ندارد...

با این حال خدای متعال به ما دستور می دهد که بر ایشان صلوات فرستیم:

إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلیماً [1]

خدا و فرشتگانش بر پیامبر درود مى‏ فرستد اى کسانى که ایمان آورده ‏اید، بر او درود فرستید و سلام گویید و کاملًا تسلیم (فرمان او) باشید.

و همچنین ما در صلوات از خدا می خواهیم خدا بر رسول خویش درود فرستد.

اما حکمت این عمل چیست؟

با مثالی ساده می‌توان این مسئله را کاملاً روشن کرد؛ ماجرای این کار نظیر آن است که مالک باغی به باغ خویش وارد شود و باغبان با دیدن مالک، ظرفی از میوه‌های باغ پر کرده و آن را تقدیم مالک باغ کند. و این در حالی است که تمام میوه‌ها به خود مالک تعلق دارد!

این کار از جهتی نشان دهنده ادب و احترام باغبان است و از جهتی مالک را خشنود می‌کند و خدمتی در حق اوست.

ما با صلوات فرستادن بر حضرت رسول و آل ایشان (علیهم السلام) ادب و احتراممان را به درگاه آن‌ها نشان می‌دهیم. از همین روست که خودمان هم بهره‌های فراوانی از این صلوات می‌بریم.

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله می‌فرمایند:

صلوات فرستادن شما بر من، دعاى شما را مستجاب مى‌گرداند و زکات اعمال شماست. (مایه پاکیزگى اعمالتان است.) [2]

همچنین امام رضا علیه السلام می‌فرمایند:

هر که نمى‌تواند کارى کند که به سبب آن گناهانش زدوده شود بر محمّد و خاندان او بسیار درود فرستد؛ زیرا صلوات گناهان را ریشه کن مى‌کند.[3]

البته باید این نکته را در نظر داشت که فضیلت و تقرب به درگاه الهی، حد نهایی ندارد. زیرا «ما سوی الله» همگی فقیر بوده و خداوند متعال است که غنی می‌باشد بنابراین درجات قُرب موجودات فقیر، بی‌نهایت خواهد بود. لذا صلوات بر پیامبر اکرم می‌تواند هر لحظه به منزلت ایشان اضافه نماید.

پی نوشت:

[1]. احزاب، آیه56

[2]. بحار الأنوار، ج٩٤، ص٥٤.

[3]. أمالی صدوق، ص132.